Dag 5: Woensdag 22 september 2004

Reisroute: Rocky Mountain NP – Wheatland

Wat een geweldige dag vandaag! Het is inmiddels al avond als we in Wheatland aankomen. We hebben een avontuur beleefd in Rocky Mountains National Park, we hebben onze grenzen verlegd vandaag!

Maar laat ik beginnen bij het begin. Door de kou op de kamer, de verwarming doet het bijna niet, slapen we allebei erg slecht. Zelfs met een fleecetrui, handschoenen en sokken aan in bed krijgen we het niet warm. Brrrrrrrrr, het lijkt alsof we op de Noordpool zijn beland. We hebben veel te weinig dekens, en de receptie was na 10 uur gesloten gisteravond, niemand meer te bekennen…… Deze nacht is niet voor herhaling vatbaar.

We staan vlug op en kleden ons warm aan, in winterverpakking wel te verstaan, zo vlug mogelijk om geen warmte te verliezen. We checken uit en rijden naar het centrum van het dorpje voor een ontbijt. Het is prachtig weer, droog, en de wegen zijn weer sneeuwvrij. Estes Park ligt in een dal, en de weides om ons heen zijn alweer groen. Maar de besneeuwde bergen omringen ons, het is een prachit gezicht. De zon schijnt stralend door de wolken heen, terwijl het nog erg koud is. We genieten met volle teugen!

In het centrum vinden we een piepklein winkeltje met 2 tafeltjes binnen waar ze bagels en fruit verkopen. Erg gezellig, en het eten is voortreffelijk! We laten ons adviseren door de eigenaar, en dat is een goede keus. Vanaf het pleintje hebben we geweldig uitzicht op de bergtoppen, en achter het tentje waar we zojuist hebben ontbeten ontdekken we het Stanley Hotel, het duurste hotels in de stad, het ligt er prachtig bij. In de weide voor het hotel staan een aantal elanden te grazen, alsof dit plaatje zo door een landschapsarchitect is bedacht.





En dan gaan we op pad naar het Rocky Mountain National Park. Hoewel Estes Park vlakbij de ingang van het park ligt, gaat er al een uur voorbij voordat we bij het visitor center zijn. We genieten van het uitzicht op besneeuwde bergen met de zon op de achtergrond. Het is zo intimiderend! In het visitor center blijkt dat de Trail Ridge Road en de Fall River Road beiden zijn gesloten in verband met de sneeuw. Misschien gaat de Trail Ridge Road later vandaag nog open? We passen onze planning aan en gaan daarom eerst de Bear Lake Road verkennen. Onze eerste stop is in Moraine Park, waar we de wandeling maken naar The Pool. Deze route is een gedeelte van de Fern Lake Trail en voert ons in het dal door een bos naar een watertje met een bruggetje erboven. Er ligt nog heel veel sneeuw als we beginnen, maar de dooi is al ingezet in het dal. We doen ongeveer 2 uur over de wandeling, vooral de heenweg is erg vermoeiend. We moeten nog wennen aan de hoogte en de ijle lucht die dit met zich meebrengt, en dat terwijl veel stukken van de route bergop gaan. Onderweg genieten we van de mooie uitzichten en de sneeuw, maar The Pool zelf is niet zo bijzonder.



Eenmaal terug bij de auto rijden we verder naar de Park & Ride bij Glacier Basin. Vanaf Sprague Lake is Bear Lake Road namelijk gesloten voor autoverkeer vanwege wegwerkzaamheden, en dus moeten alle bezoekers de (gratis) shuttlebus nemen. We parkeren de auto en stappen op de bus die ons naar boven voert, de berg op. We stappen uit bij Glacier Gorge, vanwaar we de wandeling maken naar Alberta Falls. We zijn dan al aardig omhoog geklommen met de bus, want hier bevinden we ons al op 9000 ft, zo’n 2700 meter. Hier is het nog veel kouder dan in het dal en het sneeuwt hier nog steeds heel hard. De wandeling is bergop, voor ons behoorlijk zwaar op deze hoogte, vooral ook door de hoge sneeuw. Maar we klagen niet, het is erg de moeite waard. Het uitzicht is fenomenaal en de waterval ook mooi om te zien. Als we even hebben gerust beginnen we aan de wandeling terug, en dat gaat een stuk sneller bergaf.



Bij de kruising ongeveer 0,3 mijl voor de bushalte besluiten we om niet de bus te nemen naar Bear Lake, een stop verder, maar om te lopen. Het is maar 0,2 mijl verder dan teruglopen naar de bus. Ja ja ja……. Maar het kost ook veel meer inspanning, want het gaat heel steil bergop. We laten ons niet kennen en ploeteren stug verder door de sneeuw, al moeten we ongeveer elke 100 meter pauzeren. De grote hoogte speelt ons hier parten, en omdat ik ook nog cara heb valt het niet mee om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Eenmaal bij Bear Lake aangekomen, slaken we een zucht van verlichting. We hebben het gehaald! We zijn heel trots op onszelf.





Als we zijn uitgehijgd en bijgekomen nemen we natuurlijk een kijkje bij het prachtige meer, met mooi helder water, omringd door hoge besneeuwde bergen. Het is alsof we in een heel andere wereld zijn, zo mooi. Omdat we erg moe zijn van de inspannende klim, besluiten we de wandeling naar het volgende meer over te slaan en we nemen de shuttlebus terug naar de auto. De ranger bij de bushalte vertelt ons dat de Trail Ridge Road weer gedeeltelijk geopend is, dus die gaan we rijden.



De route is prachtig! Veel mooie uitzichten, en dan al die sneeuw. We stoppen heel vaak om foto’s te maken, en zien verschillende keren een paar mooie dieren. Het uizicht naar het dal is adembenemend! Halverwege de route moeten we weer omkeren omdat de weg hier nog is gesloten. Helaas, we moeten dezelfde route weer terug, maar dat is bepaald geen straf. We zijn de boomgrens net niet gepasseerd, en ook de Continental Divide zijn we niet overgestoken, maar toch zitten we hier wel erg hoog. Op het punt waar we moesten omdraaien was het halverwege de middag slechts 27°F, ongeveer -3°C, erg koud dus!






Op de weg naar de uitgang van het park komen we in de vallei nog een grote groep elanden tegen, wat een machtig gezicht! En zo dichtbij, alsof we deel uitmaken van een programma van National Geographic Channel.

Daarna rijden we het park uit, dwars door Estes Park, we volgen de US-34 naar Loveland. Een mooie route met een variatie aan uitzichten. Bergen, kleuren, water, ongekend mooi. We merken wel dat we weer dalen, want er is hier geen sneeuw meer te bekennen, en de temperatuur stijgt gestaag.

In Loveland zoeken we de Applebee’s op, maar het eten valt deze keer tegen, net als de bediening. We besluiten na het eten een stuk verder te rijden naar het noorden, richting South Dakota, zodat we alvast een stuk op weg zijn. We hebben de volgende overnachting niet vooraf gereserveerd, dus we zijn flexibel en kunnen gewoon stoppen als we moe zijn. We volgen de I-25 naar het noorden. De spits is al lang voorbij, het wordt alweer donker, dus we kunnen goed doorrijden. De grens met Wyoming vliegt aan ons voorbij, maar vlak voordat we van de I-25 af moeten richting South Dakota slaat slaat de vermoeidheid toch toe. Niet gek natuurlijk, na deze avontuurlijke en inspannende dag. Als we in Wheatland langs de I-25 een gloednieuwe Super 8 Motel passeren, besluiten we hier dan ook een bed te boeken. De kamer is picobello, de service fantastisch en de prijs heel goed! Nu lekker slapen en morgen gezond weer op!