Dag 24: Maandag 11 oktober 2004

Reisroute: Jetboat / 4x4 tour in Canyonlands NP vanuit Moab

Vandaag loopt de wekker al vroeg af, we moeten namelijk om kwart over 8 in Moab zijn bij Tag-a-Long voor de dagtocht naar Canyonlands National Park. Een half uur eerder vertrekken, en onze magen moeten natuurlijk ook gevuld zijn met ontbijt. Vroeg dus………

Als we aankomen bij het kantoor van Tag-a-Long staan er al 2 mensen te wachten. Zij komen voor dezelfde tour en we horen later dat er niemand meer bijkomt. We zijn dus maar met z’n viertjes! Bijna een privé tochtje. Het is wel netjes dat de toch wel doorgaat, met zo weinig mensen.

Omdat de “groep” toch al compleet is vertrekken we zelfs eerder dan de afgesproken tijd, met een oude Amerikaanse schoolbus en de boot erachter gehaakt gaan we richting de boot launch in de Colorado River. Dat gaat helaas niet zo soepel, de bus blijkt onderweg kapot en we keren weer om naar het kantoor. Daar wordt de bus omgeruild voor een andere en dan zijn we al weer snel op pad. Gelukkig waren we al vroeg en hebben we niet veel tijd verloren. De gids van vandaag foetert een beetje op de organisatie, blijkbaar hebben ze veel problemen gehad met het wagenpark, maar onderweg wordt het toch nog gezellig.

Onderweg naar de plek waar de boot te water gaat vertelt de gids ons van alles over de omgeving. We komen langs een groot huis bovenop de berg aan Main Street en daar blijkt de stichter van Moab te wonen. Ook vertelt hij ons een heleboel over de uranium mijn die ooit in Moab was, en die een grote berg giftig afval heeft achtergelaten. We rijden er zelfs langs…. Hij vertelt ons over de petrochliefen die gekerfd staan in de rotswanden langs de rivier en over de zoutfabriek aan het einde van de Potash road, de weg die we inmiddels zijn ingeslagen. Potash = zout.



De gids laat de boot op een heel handige manier te water, parkeert de bus en dan kunnen we vertrekken. De ochtend brengen we dus door aan boord van deze jet-boat, die ons een eind in het Canyonlands National Park zal brengen. De rivier is heel indrukwekkend, en het uitzicht ronduit prachtig. Het is een hele belevenis om het park te beleven vanaf de rivier. Op sommige momenten laat de gids de boot stilvallen en worden we meegevoerd door de stroming. De stilte is oorverdovend. Geweldig, we voelen ons één met de natuur.



We varen langs Dead Horse Point State Park, door de Gooseneck, met een indrukwekkend uitzicht. Hier lopen de rotswanden schuin omhoog, waardoor het lijkt alsof de rivier een langzame afdaling maakt. Het is gezichtsbedrog, maar wel heel apart. Als we de Gooseneck achter ons laten, wordt het landschap steeds mooier. We varen dan de officiële grens voorbij van het Canyonlands National Park. We houden even stil bij een Anasazi ruïne en gaan aan land bij een Petrified Forest voor een korte wandeling. Hier treffen we versteende palmbomen aan. Dat is heel bijzonder, want in de weide omgeving komen in Utah geen palmbomen voor. Ooit is hier het klimaat dus heel anders geweest! De versteende bomen zijn erg mooi, en schitteren in de zon door de kristallen, die de stammen ook allerlei mooie kleuren geven.




Weer op het water vliegt er een grote groep ganzen voor ons uit, alsof ze ons de weg willen wijzen. En even verderop zien we een grote reiger op vissenjacht, hij laat zich niet verstoren door ons. We zien veel eenden, maar geen grote wilde dieren. Hoewel we wel een groep kanoërs tegenkomen die een meerdaagse tocht maken over de rivier. Het is hier zo mooi!

In Lathrop canyon gaan we aan land. Hier worden we opgewacht door een collega-gids met een grote ford excursion, hij heeft ook een heerlijke lunch voor ons meegebracht: een tortilla gevuld met een mexicaanse salade. Mjammie! Het is een mooi plekje hier, in de schaduw van de bomen staan een paar picknicktafels opgesteld, en er is zelfs een klein toilet. Wel zo handig! Na de lunch gaan we verder met onze tocht, de tweede helft gaat over land. We nemen afscheid van de gids van vanochtend, die met de boot verder gaat om stroomopwaarts een aantal kano’s op te halen die zijn achtergebleven na een meerdaagse tocht.

Peter neemt plaats voorin de jeep, omdat hij anders heel snel wagenziek wordt, en ik installeer me op de tweede zitrij. De bioloog met zijn vader, weinig spreekzame types, bezetten de laatste rij in de Ford. Vanuit de canyon gaat de tocht naar de White Rim road, en daarvoor moeten we een aardige klim maken. Het is hotsen-klotsen in de jeep, zelfs ik word er af en toe misselijk van, en dat zegt genoeg. Maar het is wel de moeite waard. De omgeving is fantastich, zo mooi. En ook heel ruig, het landschap is ongerept, onaangetast door mensenhanden. We komen niemand tegen en zijn helemaal alleen in de wijde natuur. De weg is erg moeilijk te rijden, eigenlijk is er helemaal geen weg. Er liggen heel veel grote keien, en we voelen ons deelnemers van de Camel Trophy.



Nog voor de eerste stop passeren we een grote kudde berggeiten. Als ze ons zien maken ze zich gauw uit de voeten, klauterend over de rotsen. Bij de eerste stop hebben we een geweldig uitzicht over de woeste canyon. Prachtig! De tweede stop is bij Musselman Arch, een natuurlijke boog over de diepe afgrond van de canyon. Heel indrukwekkend. Peter wandelt eroverheen, maar ik durf dat niet en sta te griezelen van de aanblik van Peter op die smalle richel boven de diepe afgrond. Brrrr…… Doodeng.




We rijden daarna verder naar Shafer Canyon en de aanblik op de switchbacks van beneden maakt veel indruk. Die moeten we dus naar boven rijden! De rotsen zijn hier diep bruin-rood, de lucht steekt er enorm bij af met de felle blauwe kleur en de witte wolken. Hier kan ik uren naar kijken! De onverharde weg van de switchbacks is erg slecht, heel smal, en er liggen enorm veel grote keien. De weg is een tijde onbegaanbaar geweest kort voordat we er waren vanwege het slechte weer. We zijn blij dat we niet zelf rijden, we hebben een goede chauffeur. Het uitzicht onderweg is fantastisch, vooral als we terugblikken in de canyon die achter ons ligt. Boven aan de switchbacks maken we de laatste stop van vandaag, hier hebben we een mooi uitzicht op Shafer Canyon.



Dan zijn we al snel weer op de verharde weg, bovenin Canyonlands. We rijden het park uit, en moeten bij de ingang nog even onze National Park pas laten zien. En nu even bijkomen? Vergeet het maar! De chauffeur slaat al snel weer rechtsaf van de verharde weg, een andere dirt road op, die dwars door Dead Horse Point State Park gaat. Deze route via Long Canyon en de Pucker Pass staat eigenlijk niet in het programma, maar we hebben nog wat tijd over en de gids ziet dit als vergoeding voor de slechte start van vanochtend met de kapotte bus. Daar zeggen we geen nee tegen! Ook deze route is erg mooi, maar we hebben niet veel kans om foto’s te maken. Halverwege ligt een heel nauwe doorgang, en als we die naderen lijkt het alsof die veel te klein is voor onze auto. Maar dat is gezichtsbedrog, en we passen er doorheen, net breed genoeg. Aan het einde van de route passeren we de mooie Jughandle Arch.



Dan komen we weer uit op de Potash road, waar we nog een korte stop maken bij de petrochliefen die we vanochtend al passeerden. Nog even snel wat foto’s maken, en dan weer terug naar Moab, waar we om 6 uur ’s avonds weer arriveren. Het was een geweldige ervaring, we hadden het voor geen goud willen missen! We bedanken de gids, en stappen dan in onze eigen auto. We rijden in Moab even naar de supermarkt voor een salade en om wat drinken in te slaan, en daarna gaan we eten. Vandaag kiezen we voor Pizza Hut, we hebben niet veel zin om uitgebreid te gaan eten en hebben ook niet zo’n grote honger. We zijn al heel lang niet meer in Pizza Hut geweest, nadat we in 2001 bij een vestiging in Barcelona een voedselvergiftiging opliepen. Vandaag besluiten we voor een tweede kans.

We bestellen allebei spaghetti en om de een of andere duistere reden duurt het 3 kwartier voordat de bestelling wordt geserveerd. En als de bestelling dan eindelijk komt, blijkt de spaghetti koud te zijn, we geven het terug. Na een kwartier krijgen we een nieuwe portie en opnieuw is die koud. De serveerster gelooft ons niet, en ik duw het bord spaghetti gewoon in de handen van de serveerster, met de vingers in de saus. Nu voelt ze het wel! Omdat we geen zin meer hebben om te wachten, we zitten nu al een uur, besluiten we het lauwe deel op te eten en de rest laten we staan. De honger is inmiddels vergaan. Bij de betaling maken we ons op voor een gevecht met het management, maar dat blijkt niet nodig, ze geven zich meteen over. We hoeven het eten niet te betalen, gelukkig! De tweede poging is dus mislukt, voor ons geen Pizza Hut meer!

Na het eten gaan we terug naar het hotel waar we een film kijken en dan gaat het licht uit. Doodmoe van deze enerverende dag slapen we al snel in!