Voorbereidingen van een nieuwe Amerika reis in 2004

Toch naar Amerika in 2004?
Het is ergens een gewone dag in december 2003 als Peter me belt onderweg van het werk naar huis. Hij heeft juist op het nieuws gehoord dat de koers van de dollar momenteel enorm gunstig is, en twijfelt aan onze beslissing om in 2004 niet naar Amerika te gaan. “We zouden gek zijn als we dat aan onze neus voorbij laten gaan”, roept hij uit. En ik? Ik heb zin om door het dak van de auto te vliegen van blijdschap. Hoewel ik heb ingestemd met het oorspronkelijke besluit om in 2004 niet naar Amerika te gaan -we waren immers al 2 jaar achter elkaar geweest en we wilden het geld ook wel eens aan andere dingen besteden- was het vooral Peter die de handrem heeft aangetrokken. En nu laat hij weer langzaam los.

De dagen erna praten we over niets anders. Na goed overleg en het maken van nieuwe afspraken is het nieuwe besluit definitief: we gaan in 2004 nog een keer naar Amerika, maar daarna doen we een paar jaar iets anders. Op dit moment wordt het voornemen geboren om te proberen minstens elke 3 jaar een reis naar Amerika te maken, voornamelijk om mijn verlangen te voeden.

Globale planning
Heerlijk, dat betekent dat ik weer plannen kan maken voor onze nieuwe reis. En heleboel voorpret dus! Welk gebied van Amerika gaan we verkennen? We willen nog zoveel zien! Bij Peter staat Mount Rushmore hoog op het verlanglijstje, en ik wil heel graag Yellowstone zien. Met deze aanknopingspunten ga ik aan de slag.

Na de kerst ga ik eerst langs het reisbureau om reisgidsen te halen. Hier kun je namelijk altijd ideeën uit halen voor de route. Welke punten zijn de moeite waard? Hoe worden de meeste routes gepland? Daarnaast ga ik ook in de bibliotheek een aantal boeken halen over Amerika, en ik put natuurlijk uit mijn eigen privé bibliotheek die inmiddels ook al behoorlijk van omvang is. De week tussen Kerst en Nieuwjaar gebruik ik om veel te lezen en ik krijg langzaam een globaal idee van de route: een rondreis vanuit Denver met een bezoek aan de staten South Dakota, Wyoming, Utah en natuurlijk Colorado. Maar ook de nationale parken in Californië staan nog op ons verlanglijstje. Omdat deze route een behoorlijke afstand overbrugt, kan ik Peter overhalen om 4 weken te gaan in plaats van 3 weken. Zo lang zijn we nog nooit eerder weg geweest!

Ticket boeken
Eerst is het belangrijk om de vlucht te regelen. Die kun je beter maar vroeg genoeg boeken, zodat je een zo gunstig mogelijke prijs hebt. Maar dan rijst de volgende vraag: Wanneer gaan we? We weten wel wanneer we willen gaan, maar dat vergt op mijn werk nog wel wat discussie. Als het aan mijn leidinggevende ligt, kan ik alleen op vakantie in februari, mei en november……… en dat is nu net niet onze bedoeling. Na overleg met collega’s in Zweden doe ik een voorstel voor een compromis: september/oktober.

Na overleg met het reisbureau over de mogelijkheden en de prijzen wordt het uiteindelijk een retourticket naar Denver: heenreis op 18 september en terugreis op 16 oktober, aankomst 17 oktober. We zullen dus maar liefst een maand weg zijn van huis, en precies 4 volle weken in Amerika te besteden hebben. Vooruitlopend op de definitieve toestemming van mijn werkgever nemen we een optie op de tickets en wanneer we op 28 januari groen licht krijgen van mijn leidinggevende wordt de optie meteen verzegeld en staat de reis vast. Hè, hè, eindelijk……. Nu hebben we iets om naar uit te kijken.

Discussiegroep en internetforum over Amerika
De plannen ontvouwen zich langzaam verder in mijn hoofd. Ik bestel een aantal boeken over de regio waar we naartoe gaan en ik ga op internet op zoek naar informatie. Al zoekende kom ik terecht op 2 interessante websites over Amerika: en . Op de eerste website lees ik over een e-mail discussiegroep: een groep mensen die via de e-mail informatie uitwisselt over Amerika. Ik meld me aan. Op de tweede site vind ik een forum waar mensen on-line informatie kunnen uitwisselen over Amerika. Ook hier meld ik me aan.

Ik kan via deze bronnen niet alleen mijn vragen kwijt en informatie vergaren, maar ik merk dat ik ook informatie kan delen. Ik ben immers zelf ook al een aantal keren eerder in Amerika geweest. De deelname aan de discussiegroep en het forum groeien dan ook uit tot een leuke hobby, en ik breng vele uren door achter mijn computer. Gaandeweg krijg ik steeds meer informatie over de regio en kan ik onze plannen steeds verder vormgeven. Ik vind zoveel interessante plekken, dat ik zelfs keuzes moet maken in de planning. Wat doen we wel, en wat doen we niet?

Route definitief?
In de zomer heb ik de route helemaal klaar, de reisplanning helemaal uitgewerkt met verschillende alternatieve mogelijkheden. De hotels zijn voor een groot deel ook geboekt, want deze reis willen we graag zoveel mogelijk in de nationale parken overnachten. Alleen op de “reisdagen” gaan we op de bonnefooi, zoals dat zo mooi heet. De route strekt zich uit vanuit Denver naar South Dakota, Wyoming, Utah, via Nevada naar Californië en Arizona en dan weer terug naar Colorado via Utah.

Maar dan gebeurt er eind augustus een natuurramp in Death Valley National Park. Er komt in een keer zoveel water tegelijk naar beneden dat het een ravage wordt in het park. De meeste bezienswaardigheden zijn niet meer te bereiken, en de grote doorgaande weg door het park is op een aantal plaatsen helemaal weggespoeld. Na een paar dagen blijkt dat het een hele poos zal duren voordat het park weer goed bereikbaar zal zijn en na wat overleg en goede raad op het forum besluiten om de reis toch maar om te gooien.

We schrappen het bezoek aan Death Valley en daarmee ook het bezoek aan Californië. We nemen ons voor om Californië in de toekomst gewoon nog eens te bezoeken en dan alle parken in de reis mee te nemen. Ook Las Vegas schrappen we, want daarin zijn we toch niet echt geïnteresseerd, we zouden alleen gaan om te winkelen. Als blijkt dat we er precies in het weekend zullen zijn met de nieuwe planning schrappen we de bestemming dan ook, we zullen vast genoeg mogelijkheden hebben om te winkelen op andere plekken!

De dagen die we daarmee terugverdienen verdeel ik over de eerste week van de vakantie. We krijgen dan meer tijd in Yellowstone en South Dakota en kunnen de afstand iets meer relaxt overbruggen. Dat betekent wel dat alle hotelovernachtingen moeten worden aangepast, dus dat kost weer een bel- en mailrondje! Maar gelukkig zijn alle aanpassingen mogelijk. Het kost ook weer even tijd om de reisplanning helemaal aan te passen, maar dan zijn we er ook bijna klaar voor! De route is nu echt definitief.

Terreinrijden met een 4x4
Tijdens het plannen van de reis werd ook duidelijk dat we graag van het gebaande pad afwijken en de soms minder voor de hand liggende mooie plekjes willen bezoeken! Er staan heel wat dirt roads op de planning, en daarvoor hebben we dan ook een mooie SUV met 4-wheel-drive (4WD) gehuurd via Hertz. Dat is pas avontuur! Op internet lezen we van alles over het rijden met zo’n auto, en dan blijkt dat er toch wel wat bij komt kijken. Het klinkt allemaal niet zo eenvoudig als sommigen het voorstellen, en we voelen ons toch wat onzeker. Kunnen we dat wel?

Om ons voor te bereiden geven we ons op voor een cursus terreinrijden met een 4x4. Het is een groepscursus in Veldhoven, en bestaat voor een klein deel uit theorie en voor een groot deel uit praktijk. Spannend! We vertrekken 18 september op vakantie en de cursus is 2 weken eerder, dus we hebben geen gelegenheid het geleerde weer te vergeten!

De cursus is geweldig! Het is niet alleen erg goed ter voorbereiding maar ook gewoon een heel leuke avontuurlijke dag! De dag begint met een voorstelrondje en een klein beetje theorie, maar als de koffie op is begeven we ons al op weg naar de locatie waar het gaat gebeuren. Daar stappen we over in een Suzuki die voor vandaag ons vervoermiddel is. Er worden 2 groepen gemaakt en elk team van 2 personen heeft zijn eigen auto ter beschikking. Om beurten wordt er gereden. In eerste instantie rijden we in een colonne achter de instructeur aan tot we bij een wel heel uitdagend parcours komen. Gaan we dit doen?

De instructeur doet alle moeilijke oefeningen eerst voor met zijn auto, en daarna legt hij uit wat hij heeft gedaan en hoe, en ook waarom. Daarna mogen we één voor één hetzelfde doen. Het zweet staat in mijn handen, maar ik ben erg trots op mezelf als het in 1 keer lukt. Dit is een enorme beleving! Aan het einde van de dag hebben we allemaal veel geleerd, behoorlijk moeilijke stukken parcours afgelegd en veel zelfvertrouwen opgedaan, dit zal ons zeker helpen tijdens de vakantie!

Klaar voor vertrek?
Na de cursus vliegt de tijd snel voorbij en langzaam maken we ons klaar voor vertrek. De reisplanning geprint, een lijst met adressen van favoriete restaurants en winkels in de map, een stapel met reisboeken ligt klaar en dan gaan we de koffers inpakken op vrijdagavond voor vertrek. Hoe gedegen de voorbereiding ook was, en hoe lang ik ook daarover heb gedaan, het inpakken gaat altijd op de laatste minuut. Gelukkig heb ik daar niet veel tijd voor nodig, in een paar uurtjes zijn we bepakt en bezakt! Ieder een half-lege koffer, een extra grote reistas met daarin slechts onze rugzak voor de wandelingen en 1 tas met handbagage staan klaar! Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover!

Dag 1: Zaterdag 18 september 2004

Reisroute: Amsterdam – Chicago – Denver
Denver airport – Aurora – Denver downtown

Wat een lieve broer heb ik toch, zeg! Hij heeft ons vandaag naar Schiphol gebracht! De vlucht vertrekt pas om 10 minuten over 11, maar we willen wel graag zo vroeg mogelijk inchecken om goede plaatsen te krijgen. Met de trein is het niet mogelijk om 7 uur ’s ochtends op Schiphol te zijn vanuit Limburg. We overwogen daarom een hotelletje te boeken in de buurt van Schiphol, maar daar wilde mijn broertje niets van weten. Met hem als chauffeur in onze eigen auto zijn we dus lekker vroeg vertrokken, en vanwege dat vroege tijdstip hebben we op de heenweg ook geen files. De reis verloopt soepel en lekker vlot, wat is een privé taxi toch heerlijk!

Omdat we bijna vooraan in de rij staan bij de incheckbalie, zijn we ook gelijk aan de beurt wanneer de balie opengaat. Zonder problemen krijgen we ook deze keer een gratis upgrade naar de economy plus stoelen van United, en daar was de hele vroege incheck ook om te doen! We proberen altijd met United te vliegen, omdat United de enige maatschappij is met een economy plus klassen. Bij vliegtuigen die niet zijn volgeboekt is het makkelijk een van die stoelen gratis te bemachtigen, mits je vroeg incheckt! Economy plus betekent extra beenruimte van 5 inches, bijna 13cm extra dus. En voor Peter is dat erg prettig, met zijn lengte van 1,96m.

De koffers gaan zonder problemen op de band omdat ze op de heenreis natuurlijk nog niet vol zijn ;-) We hadden ieder een halfvolle koffer bij ons, plus nog een extra lege koffer met daarin de grote rugzak. De wandelschoenen hadden we gewoon aan, en verder hadden we op de heenreis 1 tas met handbagage en ieder een heuptasje voor de persoonlijke spulletjes. De rugzak zou op de terugreis dienen als extra tas handbagage, dus dat was goed geregeld. Goed voorbereid dus voor al onze inkoopplannen!

Na het inchecken gaan we eerst ontbijten bij Delifrance, daar zijn we wel aan toe na de vroege rit. Daarna struinen we natuurlijk even rond op Schiphol Plaza met zijn talrijke winkeltjes en doen de laatste inkopen voor ons vertrek. We slaan weer parfum in, en de nodige tijdschriften om de vlucht iets plezieriger te maken. De veiligheidscontrole bij de gate gaat ook voorspoedig en voor we het weten kunnen we al instappen in het vliegtuig.

De grond-stewardess heeft ons 2 plaatsen naast elkaar aan het raam gegeven in een rij van 2, waar we natuurlijk erg blij mee zijn. We installeren ons: de handbagage in het bagagevak, de boeken, tijdschriften en flesjes water in het vakje in de stoel voor ons. Schoenen gaan uit, die parkeren we onder de stoel voor ons en dan zijn we er helemaal klaar voor. Als iedereen aan boord is gaan de deuren dicht en we taxiën zelfs een kwartier vroeger dan gepland naar de take-off, waar we bijna gelijk kunnen vertrekken. Hoera, we zijn in de lucht!

De eerste etappe van onze vlucht voert ons naar Chicago. Met een wolkenloze hemel onder ons, genieten we van het prachtige uitzicht! De vlucht verloopt voorspoedig, het eten is lekker en we kijken een aantal heel leuke films, waaronder Raising Helen en Spiderman. De tijd vliegt om! In de rij naast ons zit een heel aardige jongen uit Eindhoven waarmee we een hele tijd kletsen. Hij gaat een rondreis maken met de motor, zijn vrienden wachten hem op in Chicago voor de rest van de reis.



Omdat we iets eerder zijn vertrokken in Amsterdam, landen we ook iets vroeger in Chicago. Van de “Windy City” merken we helemaal niets, het vliegtuig gaat vlekkeloos aan de grond. Tijdens de landing hebben we mooi uitzicht op de skyline van de stad en het prachtige turkooise water van Lake Michigan.



Het is fijn iets vroeger aan te komen, want soms duren de formaliteiten een hele tijd. Maar niet deze keer! Deze overstap in Chicago verloopt in een record tempo. Nog nooit eerder waren we zo snel door immigrations en douane. Omdat we economy plus hebben gezeten, en redelijk vooraan in het vliegtuig, waren we al snel uit het vliegtuig. Daarna in een hoog tempo doorlopen, wetende dat we dan zo snel mogelijk door de wachtrij zijn. Tot onze verbazing is de wachtrij bijna leeg, we kunnen zo doorlopen! We voelen ons erg welkom! Daarna koffers ophalen, door de douane en koffers weer inleveren. Het wijst zich allemaal vanzelf, de medewerkers van United staan ons op te wachten om alle koffers weer over te nemen.

Slechts na 40 minuten zitten we alweer bij de gate voor de laatste etappe van onze vlucht naar Denver. Dat mag wel in ons persoonlijk guiness book of records! En van die 40 minuten, hebben we minstens 20 minuten gelopen, de wandeling vanaf het vliegtuig naar immigrations is namelijk een behoorlijke afstand. We genieten van de eerste Amerikaanse milkshake en we brengen de tijd door met observeren en lezen.

De vlucht naar Denver vertrekt ook prima op tijd. We hebben nu ook weer heel comfortabele plaatsen: weer met zijn tweetjes naast elkaar bij het raam in een rij van 2, opnieuw economy plus, bij de uitgang. Beter bestaat niet! De vlucht naar Denver verloopt wel iets minder rustig door de turbulentie, en daardoor kunnen we een groot deel van de vlucht kletsen met de stewardess die tegenover ons zit. Een leuk mens! Op rustige momenten benut ik het grote raam in de nooduitgang voor het maken van foto’s van het mooie landschap dat onder ons voorbij glijdt. Verder kijken we nog een film, en ook deze vlucht gaat snel voorbij. Time flies when you’re having fun!



De bijnaam van Chicago als “The Windy City” kan beter worden overgedragen aan Denver vertelde de stewardess ons in het vliegtuig. Blijkbaar verlopen de vluchten van Chicago naar Denver vaak met veel turbulentie en zijn de landingen in Denver berucht vanwege de harde wind. En ze heeft gelijk! De landing verloopt met horten en stoten, maar uiteindelijk staan we veilig aan de grond. Ook nu verloopt alles weer in een record tempo, het is alsof het voor ons is besteld. In no time zijn we bij de bagageband en onze koffers komen er zowat als eerste uitrollen. Met de koffers lopen we naar de bushalte van Hertz om naar het verhuurkantoor te gaan, en de bus komt al aanrijden als we amper zitten. In het Hertz kantoor worden we gelijk geholpen, de auto staat al klaar voor ons, en binnen een half uur na de landing zijn we al op weg met de auto: een lekker luxueuze Ford Explorer, een 4x4. Ja ja, we hebben de cursus terreinrijden natuurlijk niet voor niets gedaan, we hebben wilde plannen in the Far West!



Het is inmiddels even na vijven, en de hitte in Denver komt ons nog steeds tegemoet. We hadden niet verwacht dat het nog zo warm zou zijn in deze tijd, Denver ligt namelijk al behoorlijk hoog. Het wordt niet voor niets The Mile High City genoemd, natuurlijk. Met behulp van het navigatiesysteem (Hertz Neverlost) in de auto rijden we vlot van het vliegveld af, op de snelweg naar Aurora. Aurora is een plaatse vlakbij Denver, en hier wonen Loek en Gepke. Loek is actief in de discussiegroep waarover ik al eerder schreef en hij heeft ons uitgenodigd voor een koffiestop, en ook om kortingkaartjes op te halen voor een pretpark in de stad. Vanaf het vliegveld is het maar een kwartiertje rijden en we zijn er dan ook snel. We worden heel hartelijk ontvangen, ook door de hond, en al snel kletsen we over van alles en nog wat. we voorzien ze van een nieuwe voorraad dropjes uit Nederland en daarna krijgen we een rondleiding door het enorme huis en de tuin, met zelfs een privé bioscoop. Het is erg gezellig en ter plekke besluiten om samen met z’n viertjes ergens gezellig te gaan eten.



We gaan op pad, ieder met onze eigen auto zodat we later gelijk kunnen doorrijden naar het hotel in Denver. Loek en Gepke nemen ons mee naar Outback, en dat was een voltreffer! Nooit eerder hebben we zo lekker gegeten. Ik smul van de Victoria Center Cut Filet en Peter kan de spare-ribs natuurlijk niet weerstaan op deze eerste avond in Amerika. Het is ook erg gezellig met Loek en Gepke en voor ons gevoel moeten we weer veel te snel afscheid nemen. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

Vanuit Outback vertrekken we naar ons hotel in Denver. We hebben het Ramada Inn Downtown geboekt, en de naam verraadt het al: het is in het centrum van Denver. Niet duur, lekker ruime en complete kamers, en gratis parkeren. Dit is een goede keus! Ik had via internet een aanbieding geboekt, maar het inchecken willen ze ons $78 per nacht laten betalen. Dat klopt niet! Natuurlijk accepteer ik dat niet en als ik blijf volhouden dat ik voor $45 per nacht heb geboekt, krijg ik de kamer uiteindelijk voor die prijs.

We installeren ons op de kamer en als we het kussen voelen vallen we allebei als een blok in slaap. Niet gek natuurlijk na zo’n lange reis en een gezellige avond erachteraan!

Dag 2: Zondag 19 september 2004

Reisroute: Denver – Lookout Mountain – Castle Rock – Denver

Door de jetlag zijn we vandaag alweer vroeg paraat. We hebben gelukkig goed geslapen, en na een douche begeven we ons naar het restaurant voor een echt Amerikaans ontbijt. Hoewel vroeg, zijn we niet de eersten! Het smaakt heerlijk, maar is natuurlijk weer veel te veel, dus de bodem van het bord zien we niet verschijnen. Na het ontbijt verzamelen we de spullen die we vandaag nodig hebben en om 8 uur stappen we in de auto.

Omdat het vandaag zondag is, is er in de stad niet zoveel te beleven. We starten onze vakantie daarom met een dagje shoppen en dat is geen straf voor ons. Maar voordat we naar de Outlet gaan in Castle Rock, doen we nog een mooie autoroute naar Lookout Mountain, de winkels gaan immers ook pas halverwege de ochtend open. Vanuit Denver rijden we richting het Westen zo de bergen tegemoet, het is een spectaculair gezicht. We rijden langs vele huizen die op de bergen zijn gebouwd en die vaak aan beide kanten een geweldig uitzicht hebben. Wat moet het fantastisch zijn om daar te mogen wonen.



Op Lookout Mountain is het graf van Buffalo Bill, een legende die we deze reis nog vaak zullen tegenkomen. Hij staat immers symbool voor het Wilde Westen. En vanaf de berg heb je ook een spectaculair uitzicht op de vallei en de skyline van Denver. Omdat het nog vroeg is, is de hele omgeving nog in een lichte mist gehuld en dat maakt het prachtig mysterieus.



Als we zijn uitgekeken bij het graf en genoeg hebben van het uitzicht vervolgen we onze route naar de Outlets van Castle Rock. Deze liggen langs de I-25 ongeveer een half uurtje ten zuiden van Denver. In de outlet komen we de eerste scrapbookwinkel tegen van deze reis, en die wordt natuurlijk gelijk geplunderd door mij. Maar naast de scrapbookspulletjes vinden we hier niet veel van onze gading, de winkels zijn net iets anders dan we hadden gehoopt (geen Nike store bijvoorbeeld). Toch krijgen we wel een aantal uurtjes om, en halverwege de middag gaan we op zoek naar een shopping mall. Het wordt Park Meadows Mall, een luxueuze mall in Denver. Erg mooi, en veel leuke winkels. Ook hier slaan we weer een paar leuke dingen in.



Na de mall gaan we even terug naar het hotel, even uitrusten en de jetlag zijn werk laten doen. We kijken even TV en daarna gaan we op zoek naar een Applebee’s, een van onze favoriete Amerikaanse restaurants. Zoals verwacht smaakt het eten hier weer verrukkelijk.
De avond brengen we door op de hotelkamer, waar we nog even tv kijken en vroeg gaan slapen. Morgen staat een drukke dag op het programma!

Dag 3: Maandag 20 september 2004

Reisroute: Denver (stad bezichtigen) – Aurora - Denver

De jetlag heeft ons nog steeds te pakken en we zijn alweer vroeg wakker. Na het douchen gaan we weer ontbijten, en om 8 uur laten we het ons weer goed smaken. Daarna gaan we op pad, vandaag staat de bezichtiging van de stad op het programma.

We starten met een stop bij het Molly Brown House, vlakbij het hotel, maar dat is helaas nog gesloten. Daarna rijden we door naar de Public Library. Hier parkeren we de auto langs de straat. Hoewel maandagmorgen, is er niet zoveel verkeer op straat, het is nog erg rustig. Omdat de bibliotheek nog is gesloten maken we een wandeling in het aangrenzende park, met een mooi uitzicht op het Capitol en het gemeentehuis. Hier zien we ook enkele zwervers de roes uitslapen, en de eekhoorntjes ontwaken en gaan op jacht naar voedsel.



Het is alweer erg warm vandaag, zo vroeg op de ochtend is de 20°C al gepasseerd en het belooft nog veel warmer te worden. De voorpellingen voor morgen zijn echter slecht. De kou zet in en het zou slechts 7-8°C worden. Dat kunnen we nu nog moeilijk geloven.

Het duurt nog een kwartiertje tot de bibliotheek opengaat en die brengen we door in het naastgelegen koffie-café. Hier drinken we een lekker kop(je) thee en genieten we van de prachtige prenten die aan de muur hangen. Er hangen een heleboel mooie foto’s bij van Amerikaanse steden, prachtig! Als de grote deuren eindelijk opengaan dwalen we eerst een beetje rond in het gebouw. Het is een enorm groot gebouw, maar op het eerste gezicht niet zo spectaculair.



Dan nemen we de lift naar de bovenste verdieping. Vanaf deze verdieping is er een prachtig uitzicht over Downtown Denver. Op deze verdieping ligt ook de leeszaal, met een heel apart houten bouwwerk in het midden, dat het licht van buiten heel apart reflecteert, het is een heel mooi gezicht. Het maakt de zaal heel sereen, wat de rust ten goede komt natuurlijk. Naast de leeszaal ligt de kartografie afdeling. Hier zijn een heleboel enorme landkaarten te vinden, velen daarvan ettelijke tientallen jaren oud. Prachtig! En zo gedetailleerd……… Wel heel apart dat wij als bezoekers deze kaarten gewoon mogen bekijken, ze liggen niet achter glas of zo. En alles ziet er nog prachtig uit, geen tekenen van vandalisme hier!

In de hoek van deze afdeling ligt ook een heel beroemde conferentiezaal. Hier heeft in juni 1997 de Denver Summit plaatsgevonden, een grote vergadering van een aantal wereldleiders. Onze eigen Wim Kok zat toen aan deze tafel tegenover President Clinton, hij vertegenwoordigde de European Council. De tafel met alle naambordjes was nog in tact. Leuk om te zien!

Als we zijn uitgekeken in de bibliotheek lopen we naar het Capitol om informatie te vragen over de rondleidingen die hier worden gegeven, we komen daarvoor later vandaag terug. Daarna verplaatsen we de auto naar een nabij gelegen parkeergarage, want langs de weg mag hij maar 2 uur blijven staan. Vanuit de parkeergarage lopen we naar de Denver Mint. Hier kunnen we helaas alleen het bezoekerscentrum bekijken en de souvenirwinkel, de Mint zelf is gesloten voor bezoekers.

Vanuit de Mint lopen we naar het vlakbij gelegen Firefighters Museum. Het is een klein museum, maar ze hebben een aantal enorm oude brandweerwagens gestald en ook een aantal bijzondere andere attributen. Op de eerste verdieping van het museum is een gedenkmuur gemaakt voor de slachtoffers van 9/11. Het is een prachtig museum, we krijgen de tijd hier makkelijk om!



Vervolgens lopen we terug naar het Capitol voor de rondleiding. We hebben een enthousiaste gids die veel bijzonderheden vertelt over het gebouw, zoals het speciale marmer dat overal in het gebouw is gebruikt en dat slechts op 1 plaats in de hele wereld is gevonden: in Pueblo, Colorado. Dus wel heel toepasselijk voor dit capitol, dat de staat Colorado vertegenwoordigt. De voorraad in Pueblo is uitgeput, al het marmer is verwerkt in het Capitol, en dat maakt het dus heel zeldzaam. Het is een mooi gebouw, vooral de lift is prachtig! En vanaf de hogere verdiepingen heb je een mooi uitzicht over de benedenvloer.





Vanuit het Capitol lopen we naar de 16th Street Mall. Dit is een winkelstraat zoals wij die in Nederland kennen. Er mogen geen auto’s komen, alleen bussen rijden de grote en heel brede straat op en neer, en je vind hier alle grote winkelketens uit Amerika. Natuurlijk sla ik weer een slag bij Dress Barn, waar ik een heel leuke rok scoor met een bijpassend shirt. Heel chique!

Vanuit deze straat maken we ook een ommetje naar het Brown Palace Hotel, naar Larimer Square en het Tabor Center. We bekijken de Denver Pavillons en brengen een uur door in de Barnes en Nobles en Borders, mijn favoriete boekenwinkels. Ik zou er wel een hele dag kunnen doorbrengen, maar dat kan ik Peter niet aandoen. We kopen nog een paar kleine sourenirtjes en nemen de bus terug naar het begin van de straat. Vanaf hier lopen we terug naar de parkeergarage om de auto weer op te halen.



De auto brengt ons vervolgens naar de AAA in Denver. Hier slaan we een grote slag en halen we landkaarten van alle staten die we zullen aandoen tijdens deze reis, en tevens ook een aantal boekjes met toeristische gegevens. Heel handig, en gratis voor ANWB leden! Als we weer onderweg zijn, bellen we even met Loek en Gepke om te informeren of ze het leuk vinden om nog eens met ons te gaan eten! Maar in plaats van uit eten gaan, worden we uitgenodigd voor een echte Amerikaanse Barbecue. Dat laten we ons geen 2 keer zeggen natuurlijk,

De volgende stop met de auto is bij Michaels, een enorme hobbywinkel. Ook hier slaag ik weer voor de nodige scrapbookspulletjes, die in Amerika zoveel goedkoper zijn dan in Nederland. Zucht, ik kan de hele winkel wel opkopen……. Ik heb me dan ook lekker uitgeleefd! Het budget dat ik bij elkaar had gespaard met mijn verjaardag is na dit bezoek dan ook helemaal op.

Voordat we naar Loek en Gepke vertrekken, gaan we ons even opfrissen in het hotel. Onderweg zoeken we met Neverlost naar een supermarkt om een toetje te scoren, maar we werden steeds naar een distributiecentrum geloodst. Dat was niet zo handig, en na even zoeken hebben we het opgegeven. Gelukkig werd het ons niet kwalijk genomen, en achteraf gezien had een toetje er ook niet meer bij gepast. De barbecue was enorm lekker, de steak was super, en de bijpassende salades maakten het geheel af. Het was weer een heel gezellige avond! Maar helaas moet ook daar een einde aan komen, en om 10 uur gaan we weer terug naar het hotel, waar we gelijk onder zeil gaan!

Dag 4: Dinsdag 21 september 2004

Reisroute: Denver – Boulder – Peak to Peak highway – Estes Park

Het lijkt erop dat we het Amerikaanse tijdritme een beetje hebben gevonden, we worden vandaag pas wakker om 8 uur, we hebben heerlijk geslapen! Douchen en aankleden, foto’s opslaan op de flashtrax, en om half 10 gaan we op pad. Als we buiten komen blijken de voorspellingen toch correct: het is heel slecht weer, het regent, en het is berekoud. Brrrrrrr, we hebben een dikke trui nodig!

De eerste bestemming van vandaag is de REI store, een grote outdoorwinkel in Denver. Hier hebben we onze ogen uitgekeken, wat een winkel. Zoooooo groot, en erg mooi aangekleed ook! We slagen hier voor een paar outdoorbroeken voor Peter, en een riem, en nog wat kleine dingetjes die we later op onze hikes nodig hebben. Het is veel goedkoper dan in Nederland!



Vanuit de REI store rijden we naar de Cherry Creek Mall. Het is zo slecht weer, dat we weinig zin hebben in een buitenactiviteit. We moeten nog even wennen aan de kou ook. In de mall kijken we alleen rond, we kopen deze keer niets. Daarna gaan we op pad naar Boulder, een plaatsje ten westen van Denver, richting het Rocky Mountain National Park. Het plan was om hier het binnenstadje te bekijken, maar met het slechte weer slaan we dat maar over. In plaats daarvan duiken we de Flatirons Mall in, in Broomfield. Dit is een heel mooie mall, een prachtige houten aankleding maakt het erg gezellig en vooral ook in western stijl. Een grote open haard in de Food Court maakt het helemaal af!

Omdat het nog steeds regent, besluiten we de theefabriek van Celestial Seasonings te bezoeken in Boulder. Hier worden gratis rondleidingen gegeven, en je kunt de thee hier gratis proeven. De thee is heerlijk, en de rondleiding heel leuk om eens mee te maken. Soms is het wel heel lastig ademen, en iedereen krijgt dan ook een mondkapje, omdat de stof hoogtij viert in deze fabriek. Dat wordt op sommige plekken verergerd door de mint die is opgeslagen om pepermunt-thee van te maken. Ik word er zelfs misselijk van, maar na de rondleiding is dat alweer gauw over.

Na deze bezichtiging gaan we toch echt op pad naar onze volgende bestemming: het Rocky Mountain National Park. Het was eigenlijk de bedoeling om de meest zuidelijke ingang vandaag aan te doen en hier een korte wandeling te maken naar een waterval, maar dat hebben we vanwege het slechte weer maar geschrapt. In plaats daarvan gaan we gelijk naar Estes Park, waar we de volgende overnachting hebben geboekt.

Vanuit Boulder rijden we naar Nederland, een piepklein plaatsje dat natuurlijk even op de foto moet! Onderweg stoppen we nog even voor een heel korte wandeling naar een kleine waterval langs de weg, het is dan warempel eventjes droog. Als we daarna terug lopen naar de auto, komt er een sneeuwschuiver voorbij. Oeps, dat belooft niet veel goeds…….



En inderdaad, als we de Peak to Peak Highway verder rijden, een scenic route van Nederland naar Estes Park, gaat het sneeuwen. Het gaat steeds harder sneeuwen, en al gauw zien we geen hand voor ogen. We zijn in een sneeuwstorm beland. Wel heel avontuurlijk zo. Het wordt dan al snel donker, en dat maakt het wel erg mooi om te zien. We genieten ervan! Het is al na 9 uur als we eindelijk in Estes Park aanbelanden. Hier is het stikdonker, de straatverlichting brandt niet, dus het is lastig om je te oriënteren. We gaan daarom eerst even op zoek naar het hotel, voordat we even iets gaan eten bij Big Horn, een klein lokaal eettentje. Daarna duiken we in bed, tot de tanden gewapend met warme kleding, want het is ijskoud op de kamer.

Dag 5: Woensdag 22 september 2004

Reisroute: Rocky Mountain NP – Wheatland

Wat een geweldige dag vandaag! Het is inmiddels al avond als we in Wheatland aankomen. We hebben een avontuur beleefd in Rocky Mountains National Park, we hebben onze grenzen verlegd vandaag!

Maar laat ik beginnen bij het begin. Door de kou op de kamer, de verwarming doet het bijna niet, slapen we allebei erg slecht. Zelfs met een fleecetrui, handschoenen en sokken aan in bed krijgen we het niet warm. Brrrrrrrrr, het lijkt alsof we op de Noordpool zijn beland. We hebben veel te weinig dekens, en de receptie was na 10 uur gesloten gisteravond, niemand meer te bekennen…… Deze nacht is niet voor herhaling vatbaar.

We staan vlug op en kleden ons warm aan, in winterverpakking wel te verstaan, zo vlug mogelijk om geen warmte te verliezen. We checken uit en rijden naar het centrum van het dorpje voor een ontbijt. Het is prachtig weer, droog, en de wegen zijn weer sneeuwvrij. Estes Park ligt in een dal, en de weides om ons heen zijn alweer groen. Maar de besneeuwde bergen omringen ons, het is een prachit gezicht. De zon schijnt stralend door de wolken heen, terwijl het nog erg koud is. We genieten met volle teugen!

In het centrum vinden we een piepklein winkeltje met 2 tafeltjes binnen waar ze bagels en fruit verkopen. Erg gezellig, en het eten is voortreffelijk! We laten ons adviseren door de eigenaar, en dat is een goede keus. Vanaf het pleintje hebben we geweldig uitzicht op de bergtoppen, en achter het tentje waar we zojuist hebben ontbeten ontdekken we het Stanley Hotel, het duurste hotels in de stad, het ligt er prachtig bij. In de weide voor het hotel staan een aantal elanden te grazen, alsof dit plaatje zo door een landschapsarchitect is bedacht.





En dan gaan we op pad naar het Rocky Mountain National Park. Hoewel Estes Park vlakbij de ingang van het park ligt, gaat er al een uur voorbij voordat we bij het visitor center zijn. We genieten van het uitzicht op besneeuwde bergen met de zon op de achtergrond. Het is zo intimiderend! In het visitor center blijkt dat de Trail Ridge Road en de Fall River Road beiden zijn gesloten in verband met de sneeuw. Misschien gaat de Trail Ridge Road later vandaag nog open? We passen onze planning aan en gaan daarom eerst de Bear Lake Road verkennen. Onze eerste stop is in Moraine Park, waar we de wandeling maken naar The Pool. Deze route is een gedeelte van de Fern Lake Trail en voert ons in het dal door een bos naar een watertje met een bruggetje erboven. Er ligt nog heel veel sneeuw als we beginnen, maar de dooi is al ingezet in het dal. We doen ongeveer 2 uur over de wandeling, vooral de heenweg is erg vermoeiend. We moeten nog wennen aan de hoogte en de ijle lucht die dit met zich meebrengt, en dat terwijl veel stukken van de route bergop gaan. Onderweg genieten we van de mooie uitzichten en de sneeuw, maar The Pool zelf is niet zo bijzonder.



Eenmaal terug bij de auto rijden we verder naar de Park & Ride bij Glacier Basin. Vanaf Sprague Lake is Bear Lake Road namelijk gesloten voor autoverkeer vanwege wegwerkzaamheden, en dus moeten alle bezoekers de (gratis) shuttlebus nemen. We parkeren de auto en stappen op de bus die ons naar boven voert, de berg op. We stappen uit bij Glacier Gorge, vanwaar we de wandeling maken naar Alberta Falls. We zijn dan al aardig omhoog geklommen met de bus, want hier bevinden we ons al op 9000 ft, zo’n 2700 meter. Hier is het nog veel kouder dan in het dal en het sneeuwt hier nog steeds heel hard. De wandeling is bergop, voor ons behoorlijk zwaar op deze hoogte, vooral ook door de hoge sneeuw. Maar we klagen niet, het is erg de moeite waard. Het uitzicht is fenomenaal en de waterval ook mooi om te zien. Als we even hebben gerust beginnen we aan de wandeling terug, en dat gaat een stuk sneller bergaf.



Bij de kruising ongeveer 0,3 mijl voor de bushalte besluiten we om niet de bus te nemen naar Bear Lake, een stop verder, maar om te lopen. Het is maar 0,2 mijl verder dan teruglopen naar de bus. Ja ja ja……. Maar het kost ook veel meer inspanning, want het gaat heel steil bergop. We laten ons niet kennen en ploeteren stug verder door de sneeuw, al moeten we ongeveer elke 100 meter pauzeren. De grote hoogte speelt ons hier parten, en omdat ik ook nog cara heb valt het niet mee om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Eenmaal bij Bear Lake aangekomen, slaken we een zucht van verlichting. We hebben het gehaald! We zijn heel trots op onszelf.





Als we zijn uitgehijgd en bijgekomen nemen we natuurlijk een kijkje bij het prachtige meer, met mooi helder water, omringd door hoge besneeuwde bergen. Het is alsof we in een heel andere wereld zijn, zo mooi. Omdat we erg moe zijn van de inspannende klim, besluiten we de wandeling naar het volgende meer over te slaan en we nemen de shuttlebus terug naar de auto. De ranger bij de bushalte vertelt ons dat de Trail Ridge Road weer gedeeltelijk geopend is, dus die gaan we rijden.



De route is prachtig! Veel mooie uitzichten, en dan al die sneeuw. We stoppen heel vaak om foto’s te maken, en zien verschillende keren een paar mooie dieren. Het uizicht naar het dal is adembenemend! Halverwege de route moeten we weer omkeren omdat de weg hier nog is gesloten. Helaas, we moeten dezelfde route weer terug, maar dat is bepaald geen straf. We zijn de boomgrens net niet gepasseerd, en ook de Continental Divide zijn we niet overgestoken, maar toch zitten we hier wel erg hoog. Op het punt waar we moesten omdraaien was het halverwege de middag slechts 27°F, ongeveer -3°C, erg koud dus!






Op de weg naar de uitgang van het park komen we in de vallei nog een grote groep elanden tegen, wat een machtig gezicht! En zo dichtbij, alsof we deel uitmaken van een programma van National Geographic Channel.

Daarna rijden we het park uit, dwars door Estes Park, we volgen de US-34 naar Loveland. Een mooie route met een variatie aan uitzichten. Bergen, kleuren, water, ongekend mooi. We merken wel dat we weer dalen, want er is hier geen sneeuw meer te bekennen, en de temperatuur stijgt gestaag.

In Loveland zoeken we de Applebee’s op, maar het eten valt deze keer tegen, net als de bediening. We besluiten na het eten een stuk verder te rijden naar het noorden, richting South Dakota, zodat we alvast een stuk op weg zijn. We hebben de volgende overnachting niet vooraf gereserveerd, dus we zijn flexibel en kunnen gewoon stoppen als we moe zijn. We volgen de I-25 naar het noorden. De spits is al lang voorbij, het wordt alweer donker, dus we kunnen goed doorrijden. De grens met Wyoming vliegt aan ons voorbij, maar vlak voordat we van de I-25 af moeten richting South Dakota slaat slaat de vermoeidheid toch toe. Niet gek natuurlijk, na deze avontuurlijke en inspannende dag. Als we in Wheatland langs de I-25 een gloednieuwe Super 8 Motel passeren, besluiten we hier dan ook een bed te boeken. De kamer is picobello, de service fantastisch en de prijs heel goed! Nu lekker slapen en morgen gezond weer op!