Dag 18: Dinsdag 5 oktober 2004

Reisroute: Big Water – Paria Ranger Station - Antelope Canyon – Big Water

De tijdzones maken dat we vandaag weer heel vroeg moeten opstaan. We logeren in Big Water, Utah, dat is een heel klein dorpje even te noorden van Page. Page ligt in Arizona, dus daar wordt officieel de Arizona tijd gehanteerd. Formeel is de Arizona tijd niet anders dan de Utah tijd, behalve in de zomer, wanneer Utah wel de zomertijd invoert en Arizona niet. Lekker verwarrend dus! Hoewel Big Water in Utah ligt hanteren ze toch de Arizona tijd, omdat ze van alles afhankelijk zijn van Page. Vandaag moeten we naar het Paria Ranger Station langs de US-89, ongeveer 20 mijl ten noorden van Big Water. En hier wordt natuurlijk gewoon de Utah tijd gehanteerd. We ontbijten om half 7 Arizona tijd (en dat is half 8 Utah tijd). Begrijpen jullie het nog?

Nou ja, voor ons was het in elk geval erg vroeg vandaag. Dat werd wel al snel goed gemaakt door het fantastische ontbijt dat Eric ons serveerde. Mjammie, we hebben gesmuld. Op het menu stonden pannekoeken met warme cranberries en een verse smoothie van aardbeien en banaan. Dat ging erin als koek!

Het bezoek aan het Paria Ranger Station is noodzakelijk, omdat we graag willen meeloten voor permits naar the Wave, een natuurgebied in Paria Canyon. Dit gebied is erg beschermd en per dag mogen maximaal 20 personen het gebied bezoeken, daarvoor is het systeem van vergunningen ingevoerd. De helft van de vergunningen worden verdeeld via inschrijving op internet, de andere helft via een loting een dag tevoren in het ranger station. We hebben 6 maanden geleden geprobeerd om voor permits in aanmerking te komen via internet, maar dat is helaas niet gelukt. Vandaag is dus de 2e poging.

We vertrekken vroeg, want we willen niet het risico lopen te laat aan te komen. De loting start namelijk precies om 9 uur. Gelukkig kunnen we het ranger station snel vinden, we hadden dan ook goede aanwijzingen van een mede forumlid: precies tussen mile marker 20 en 21 langs de US-89. Kan niet gemakkelijker toch? We vullen onze namen in op het formulier, maar de hoop zakt al snel in de schoenen als we de grootte van de groep zien die meedoen aan de loting. We hebben ook nog dubbele pech, omdat het systeem van loten precies 2 weken geleden is veranderd: elke volgende keer dat je meedoet aan de loting mag je namelijk een keer extra inschrijven. Lukt het de eerste keer niet, dan kun je altijd nog een dag later terugkomen en dan heb je dus een dubbele kans. Als we dat hadden geweten, hadden we onze reis zo kunnen invullen dat we op z’n minst meerdere kansen hadden. Maar helaas, dit hadden we niet kunnen weten, want 2 weken geleden waren we immers al op reis.

Er zijn 34 personen die meedoen aan de loting, en een heleboel daarvan komen vandaag voor de 2e of zelfs de 3e keer. We vissen dan ook naast het net! Dat is wel balen zeg……. Ik ben er heel even depri van, want ik had ergens toch wel gerekend dat het ons zou lukken omdat het zo laat is in het seizoen en we op een doordeweekse dag zijn. Maar ja, het lot is ons anders gezind!

We rijden terug naar de B&B om ons te beraden op andere mogelijkheden. Hoewel er in de omgeving nog genoeg te doen is, kiezen we ervoor om even te relaxen. Peter kijkt een film uit de enorme collectie van de B&B en ik lees een boek, en ruim de bagage een beetje op.



Om half 11 pakken we ons weer bij elkaar en rijden we naar Page voor de Antelope Canyon Tour. Deze hebben we vooraf gereserveerd om er zeker van te zijn dat we een plekje hebben in de tour van half 12, wanneer het licht in de canyon op zijn mooist is. We moeten verzamelen bij een kantoor in Page waar we met een groep worden geladen in een open truck die ons vervoert naar de ingang van de Canyon. Zo achterin een open auto is het koud, brrrrr, maar het is wel een leuke ervaring. Vanuit Page is het nog ongeveer 20 minuten rijden.

Bij de ingang van de canyon worden we “uitgeladen” en mogen we de grot bekijken. Een gids wijst ons op de mooie plekjes. In onze groep zitten 2 stellen die erg vervelend zijn en de groep steeds erg ophouden. Wanneer om 12 uur precies de zonnestraal de grot in komt en de gids hem extra benadrukt door zand op te gooien willen we natuurlijk allemaal een foto maken, maar die 2 vervelende fotograferen gebruiken bijna alle tijd. De straal duurt nu in oktober nog maar 5 minuten, dus ze gedragen zich wel erg egoïstisch. Grrrrrr…… Na een uurtje hebben die 2 het wel gezien, maar ik wil graag samen met nog een ander meisje een aantal foto’s maken. We krijgen van de gids veel aandacht, en we gebruiken de volle 2½ uur die we hebben geboekt. De heren vinden het zichtbaar vervelend, maar daarvan trek ik me niets aan.



De canyon is werkelijk prachtig, de kleuren zijn fantastisch mooi. Hij is niet groot, maar mag met recht een natuurwonder worden genoemd. Vooral de zonnestralen die rond het middaguur de grot inkomen zijn schitterend. Ik geniet met volle teugen, en ik wring me in alle bochten om de mooiste foto’s te kunnen maken. Voor een aantal foto’s ga ik zelfs plat op mijn rug in het zand liggen, later voel ik het zand dan ook overal. Maar het is wel een super ervaring!



Weer terug bij het kantoor in Page stappen we weer in onze eigen auto en rijden naar de bibliotheek. Daar lezen we de e-mail en sturen wat berichtjes naar het thuisfront. Daarna rijden we met de auto door een Amerikaanse wasstraat om het rode zand een beetje van de auto af te spoelen. En als we daarmee klaar zijn gaan we terug naar de B&B. Hier draai ik een paar wasmachines om weer met een schone kofferinhoud vooruit te kunnen de rest van de vakantie. Gelukkig mag ik de machines van de B&B gebruiken, dat is geweldig! De rest van de middag besteden we aan het kijken van de film Insomnia, die we allebei erg mooi vinden. Het diner van vanavond stelt niet veel voor, omdat we niet echt honger hebben rijden we even snel langs de McDrive van McDonalds. En moe als we zijn, gaat ook vandaag het licht weer op tijd uit!