Dag 26: Woensdag 13 oktober 2004

Reisroute: Red Cliffs Lodge – Arches NP – Red Cliffs Lodge

De wekker loopt ook vandaag niet af, maar toch zijn we vroeg wakker. Voor vandaag staat het laatste nationale park van deze vakantie gepland: Arches. Uiteraarts moeten we eerst in de kleren, daarna een lekker ontbijt naar binnen werken, en dan op pad naar het park.

Zoals altijd gebruiken we ook vandaag ons aanvalsplan: we starten met de moeilijkste wandeling en zoeken daarna de andere plekjes op. Voor de moeilijkste wandeling moeten we helemaal naar het uiteinde van het park rijden: Devils Garden. Het is 10 uur als we op de parkeerplaats zijn. Het waait vandaag erg hard, vooral in dit gedeelte van het park merken we dat heel goed. Ik heb vanochtend gekozen voor de wandelsandalen, maar ik ben blij dat de hoge wandelschoenen nog in de auto liggen. Ik besluit ze dan ook even te wisselen.

We willen de wandeling graag maken tot de Double O Arch, we zullen zien of we dat halen. Het eerste stuk is gemakkelijk, tot aan Landschape Arch. Dit is een mooie boog, waar je tot een paar jaar geleden nog onderdoor kon lopen. Helaas zijn hier een aantal mensen zwaar gewond geraakt toen een gedeelte van de boog naar beneden kwam, en toen is dat pad gesloten. Nu kun je alleen nog van een afstand kijken. Na de Landscape arch is het wandelpad verdwenen, vanaf nu moeten we klauteren over rotsen. Het eerste stuk is een flinke klim en hier komen we Wall Arch tegen. Mooi afgetekend tegen de hoge rode rotsen. We klauteren verder omhoog en dat is in de harde wind niet gemakkelijk. Het zand waait ons om de oren, eigenlijk kunnen we beter spreken van een zandstorm. Het lijkt alsof we in de woestijn zijn. Ik begin nu langzaam moeilijkheden te krijgen met ademen, de astma speelt op, en ik heb mijn pompjes nodig om een beetje op adem te komen.




Het is nu niet ver meer naar de grote rots waar de wandeling naar Double O begint, dus we besluiten toch verder te lopen. Het zand is dan al snel verdwenen, maar de storm blijft. We klauteren de grote rots op, met aan weerszijden een diepe afgrond. We zien enkele groepen wandelaars terugkeren die het niet aandurven om verder te gaan. Het waait hier zo hard, dat we zelfs onze bril moeten vasthouden om te voorkomen dat die van de neus waait. Het is erg griezelig, vooral op die hoge rots met de afgrond links en rechts. We lopen een paar honderd meter, maar dan keren we toch maar om, we durven niet verder. We worden aangesproken door verschillende mensen om te vragen of we het gehaald hebben, velen twijfelen met ons of het niet te gevaarlijk is.

Wellicht is het zand ook teveel geweest voor de fotocamera, want hij weigert opeens dienst. Hij geeft een foutmelding met de geheugenkaart, en we kunnen uiteindelijk alleen formatteren om het op te lossen. Dat betekent dat we alle foto’s opnieuw moeten maken. Gelukkig zijn we net begonnen aan de terugweg naar de parkeerplaats, dus we zien alles nog een keer en kunnen een nieuwe poging wagen om al het moois te vereeuwigen. Ik ben blij dat ik gisteren alle foto’s heb gekopieerd naar de Flash Trax, dus ik ben geen foto’s kwijt. Onderweg terug maken we nog korte uitstapjes naar Navajo Arch en Partition Arch, een kleine dwaling vanaf de route. Vooral de Navajo Arch vinden we erg mooi en indrukwekkend, door het mooie uitzicht erachter.




Als we bijna bij de parkeerplaats zijn maak ik nog even een uitstapje naar de Pine Tree Arch en de Tunnel Arch, terwijl Peter alvast naar de auto gaat. Dat was niet zo’n goed idee, omdat ook hier veel zand ligt die door de harde wind behoorlijk om onze oren waait. Maar het uitzicht was de moeite waard! Eenmaal terug bij de auto moet ik echt bijkomen en uitrusten, het zand speelt me parten en ik krijg in de auto een enorme astma-aanval. Het gaat niet zo goed, dus dat betekent de rest van de dag geen wandelingen meer!

We starten aan de autoroute terug naar het begin van het park en onderweg stoppen we bij de verschillende view points. We stappen uit bij het Fiery Furnace Viewpoint en bij Salt Valley Overlook, maar we vinden dat niet zo spectaculair als verwacht. Hebben we last van een scenery overdose? De volgende stop is bij de Delicate Arch. We wandelen een klein stukje omhoog om de boog iets beter te kunnen zien, maar dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Eigenwijs ben ik toch! Het gaat inmiddels zo slecht dat we besluiten om terug te gaan naar het hotel en daar uit te rusten. Zo gezegd, zo gedaan.



Dat doet gelukkig goed! Even met een boek op de bank, even lekker bijkomen. Ik trek mijn zwempak aan en zoek de hot tub nog even op, dat doet echt goed aan mijn lijf! Voor het zwembad is het veel te koud, helaas. Daarna ga ik lekker douchen en optutten voor het romantische diner van vanavond.

We hebben gereserveerd voor 6 uur ’s avonds, zodat we de zonsondergang kunnen meemaken. We willen graag buiten op het terras zitten om extra te genieten en we zijn de enigen die de kou trotseren. Nou ja, koud? We zijn erop voorbereid, we hebben een dikke trui aangetrokken, dus het valt enorm mee. De serveerster gruwelt telkens als ze voor ons naar buiten moet van de kou, ze verklaart ons vast helemaal voor gek. Op deze manier hebben we wel het hele terras voor onszelf en dat maakt het extra romantisch. Het levert in elk geval een mooie foto op!



Na het eten dat opnieuw voortreffelijk smaakt gaan we nog even naar het museum van het hotel en dan gaan we terug naar onze kamer. Peter kijkt TV terwijl Jacqueline alvast inpakt en de koffers organiseert. Nog lekker nagenietend van het heerlijke diner slapen we lekker in!